TANIEC NOWOCZESNY

STREET DANCE – to w dosłownym tłumaczeniu „taniec ulicy”. Jest pojęciem ogólnym obejmującym nowoczesne techniki tańca takie jak: Break Dance, Hip Hop Dance czy Funk Styles. Aby przybliżyć wam troszeczkę piękno tego tańca postanowiliśmy zamieścić kilka informacji dotyczących historii oraz podstaw poszczególnych technik, a także pewnych pojęć, charakterystycznych dla danego stylu tanecznego.

BREAK DANCE – Nazwa ta została wypromowana przez media, które z uwagą obserwowały ludzi uprawiających breaking. W polskim tłumaczeniu znaczy to nic innego jak „połamany taniec”. Częściej używa się jednak słowa Bboying. Jest to rodzaj tańca, wymagający dobrych predyspozycji fizycznych, kondycji oraz wysokiego poczucia rytmu. „Wyróżnia się na tle innych styli spektakularnością i niebezpieczeństwem figur. Polega on na wykonywaniu ewolucji akrobatycznych, połączonych z czystym, rytmicznym tańcem, tworząc w ten sposób nierozerwalną całość. Obok Dj’ingu, Rapu i Graffiti jest czwartym elementem Kultury Hip Hop. Osoba tańcząca Break Dance to B-boy (mężczyzna) lub B-girl (kobieta). W szerszym znaczeniu jest to „aktywna osoba żyjąca w zgodzie z takimi tradycyjnymi ideałami kultury Hip Hop, jak zdrowa rywalizacja na poszczególnych płaszczyznach twórczych, wyrażanie się poprzez posiadanie oryginalnego i własnego stylu w wybranej dziedzinie spełniania się, a także pozostawanie indywidualnością o wyraźnie akcentowanych osobistych poglądach i sposobie na życie, odróżniających się na tle innych osób”.

HIP  HOP – to nie taniec, ani nie muzyka, tylko cała kultura, filozofia, sposób bycia, pewna idea łącząca w praktyce kilka elementów, tj. taniec, muzyka, graffiti. Dlatego też pionierzy tego gatunku chcąc wyodrębnić tożsamość tego tańca, używają określenia Hip Hop Dance, albo po prostu New school hip-hop, zwracając jakby uwagę na ciągle zmieniające się oblicze i nową jakość tańca, który wciąż niezmiennie tkwi w tradycjach sztuki ulicy.

HIP HOP DANCE – Świeży, uliczno-klubowy taniec, który charakteryzuje się dużą dowolnością i wielostylowością opatuloną feelingiem hip-hop’owym. W tym stylu, jak i każdym innym liczy się oryginalność, różnicowanie poziomów, kontrastowanie ruchów, ale przede wszystkim czucie go i zajawka, która jest zaszczepiona w każdej osobie związanej z kulturą Hip Hop. Najważniejsze jest to, żeby poznać podstawy i poruszać w tym groov’ie na własny sposób. Potem można zacząć tańczyć, pozwolić sobie na szaleństwa, innowacje i nie myślenie podczas tańca.

FUNK STYLES – Rodzina tańców i stylów funkowych, których historia sięga przełomu lat 60 tych i 70 tych w Kalifornii. Podstawowy podział wyróżnia dwa tańce: Locking i Popping.

LOCKING – Jest najstarszym stylem Street-Dance. Początkowo był bardziej rozumiany, jako „social dance”, – czyli mówiąc potocznie, naturalny, spontaniczny, zabawowy taniec czarnej społeczności lat 60-tych, która bawiła się wówczas do najbardziej popularnych rytmów muzyki Funk, Soul i Disco. Ojcem tego stylu jest Don Campbell, który podczas swoich występów używał specyficznych, zatrzymań w określonych pozycjach, wskazując przy tym palcem na członków publiczności, rozbawionej tym specyficznym sposobem poruszania się. Początkowo styl ten nosił nazwę od swego prekursora – Campbellocking. Stało się to podstawą do wykreowania stylu tanecznego, opartego na tych rytmicznych pauzach, stąd określenie locking, od lock, – czyli zatrzymanie, zablokowanie.

POPPING – Wraz z Lockingiem, który jest jak gdyby jego „starszym bratem” wchodzi w rodzinę stylów określanych, jako Funk Styles. Narodził się w 1973 roku w Kalifornii, a dokładnie w dzielnicy L.A.- Fresno. Jego twórcą jest Sam Salomon znany lepiej, jako Boogaloo Sam. Jego sposób tańczenia wyróżniał się specyficznym spinaniem i rozluźnianiem mięśni, co oddawało ciekawy efekt zamykania i punktowania ruchu w rytm muzyki. Nazwa Popping wzięła się również od jego twórcy, który podczas spinania mięśni w tańcu wykrzykiwał słowo „pop”.

WACKING – początkowo znany jako waacking narodził się w latach 70, w środowiskach undregroundowych klubów. Wtedy nikt nie przypuszczał jeszcze, że współcześnie zawojuje tanecznym światem i stworzy zupełnie odrębny styl. Źródłem inspiracji dla prekursorów tego stylu był locking,            w wersji bardziej kobiecej i seksownej.  

NEW STYLE – jest najnowszym podstylem hip hopu. Lata 70 i 80 XX wieku – hip hop oldschool,           lata 90 – hip hop middle school, a od roku 2000 do teraz trwa i rozwija się najnowszy podstyl hip hop new school, którego inną i częściej używaną nazwą jest new style.
Jest to styl typowo freestyle’owy i uliczny. Tworzenie newstyle’owych choreografii jest naprawdę        rzadkością. Nawet na showcase’ach, gdzie dominują choreografie, new style’owi tancerze nie mają przygotowanych rutyn, tylko improwizują. Najczęściej używanymi elementami w new style’u są izolacje, wavingi i popy zaczerpnięte z poppingu, ale przy tym wszystkim zachowuje niezmienny hip hopowy feeling. Kolejną bardzo ważną sprawą jest muzyka do której tańczą. Najczęściej są to oldschoolowe, “połamane” beaty lub utwory cenionych raperów ze świata undergroundowego. W odróżnieniu od oldschoolu, w którym tańczono tylko do beatu głównego, ewentualnie na synkopy, w new style’u ważna jest cała linia melodyczna i każdy dźwięk powinien być odpowiednio zaakcentowany. To wymaga od tancerzy dobrego wyczucia rytmu.
New style, który wyszedł od hip hopu, zachował swoją naturalność, świeżość, fun i flow. Zgodnie z mottem “peace, love, unity and having fun” zachowaniem nagannym na contestach jest krytykowanie konkurencji, czy wykonywanie obraźliwych gestów na batelach.

NEW AGE –  jest europejskim odpowiednikiem amerykańskiego LA Style. Jest stylem typowo widowiskowym i salonowym. W odróżnieniu od new style’u, w którym największą role odgrywa zabawa, ma na celu stworzenie “show”, które obejrzy większa publiczność. Najbardziej charakterystyczna cecha new age’u to choreografie. Ponieważ jest mieszanką stylów streetowych (hip hop, house, breaking, funk style, krump, c-walk), oraz stylów z grupy ‘comercial’ (waacking, vouging) z nutką klasyki, daje choreografowi duże pole manewru. W schowcase’ach formacyjnych dużą role odgrywają synchronizacje. Wygląd tancerzy też nie jest bez znaczenia. Często są to kolorowe stroje, każdy tancerz w formacji jest ubrany tak samo. W new style’u nie ma to większego znaczenia, ważne, aby było luźno i wygodnie. Ważnym aspektem, bardzo związanym z tańcem, jest muzyka. W new age’u jest to przeważnie pop.