WALC ANGIELSKI

Tempo :   29 – 30 taktów na minutę
Takt :    3/4
Trzy uderzenia w takcie, którym odpowiadają trzy równe czasowo krok
Rozliczenie rytmiczne :    1 , 2 , 3
Ruch :   Budowa figur Walca Angielskiego opiera się na Kroku Zmiennym (Change). Kroki do    przodu stawiamy  od pięty, kroki do tyłu od palców a kroki boczne na podeszwach.

Walc angielski – Prosty rytmicznie, ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim, pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910 w Londynie. Takt 3/4, tempo 30 – 31 taktów/min.
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna sie akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet pary turniejowe popełniają błąd opadając w pierwszym kroku.
Walc angielski należy do klasycznych tańców turniejowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składa się m.in. prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu pary, z różnymi wariantami unoszenia i opadania podczas każdego taktu. Niezwykle istotny jest także sposób trzymania partnerów, który przez cały czas tańczenia nie powinien się zmieniać, zaś sylwetki tancerzy powinny tworzyć subtelne linie. Walc angielski jest tańczony w kontakcie – ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka partnerki,
Podstawowe figury to – obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway.

TANGO

Tempo: 31 – 33 takty na minutę
Takt: 2/4
Dwa uderzenia w takcie, z których każde rozdzielone jest na dwie części. Słyszymy cztery uderzenia – pierwsze i trzecie są akcentowane. Krok wolny przypada na dwa słyszane uderzenia a krok szybki – na jedno.
Rozliczenie rytmiczne: Wolny , Szybki , Szybki , Wolny W S S W
Kroki do przodu stawiamy od pięty , kroki do tyłu od palców a kroki boczne – na podeszwach.

Tango – taniec towarzyski pochodzący z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Tango jest także rodzajem muzyki. Obecnie istnieje wiele form tanga, zarówno muzycznych jak i tańca – tango argentyńskie (i jego odmiany tango vals, tango nuevo, milonga), tango amerykańskie, tango fińskie, tango międzynarodowe.
Jest cos bardzo wyjątkowego w muzyce Tango, niesie ona w sobie atmosferę emocjonującego oczekiwania. Urywane, mocne, falami narastające dźwięki muzyczne tworzą nastrój dramatu i tajemniczości, nieuniknionej konfrontacji zmieniającej się raz po raz w podniecające zaproszenie, któremu nie można się oprzeć.
Tango do Europy przybyło jako taniec latynoamerykański, jednakże z powodu bliskości partnerów zaliczany jest do tańców standardowych. Historia dowodzi, że pochodzenie swe zawdzięcza nie jednej rasie i krajowi. Kształtowanie trwało wieki, a nasycały je elementy tańców niewolników afrykańskich. W europie Tango zatańczono po raz pierwszy w 1907 roku. W 1913 r. londyński dziennik „Times” ocenił Tango jako w najwyższym stopniu nieprzyzwoite. Papież potępił ten taniec, a cesarz niemiecki zabronił go tańczyć swoim gościom. Radość tańczenia Tango była tak ogromna, iż nie zważano na tego typu zakazy. Charakterystyczny jest kontrast pomiędzy ruchem twardym i miękkim, w pewnym sensie naśladuje ruchy dzikich kotów. Posiada specyficzną atmosferę, pełną niepokoju, gwałtownych i nieoczekiwanych zwrotów ciała. W wykonaniu zaawansowanych par Tango posiada ukrytą treść, czasami prawie dramatycznego napięcia, to konflikt rozgrywający się tanecznie i do końca nie rozwiązany. Tango to nie tylko taniec – to styl.

WALC WIEDEŃSKI

Tempo: 58 – 60 taktów na minutę
Takt: 3/4
Trzy uderzenia w takcie, którym odpowiadają trzy równe czasowo kroki.
Rozliczenie rytmiczne: 1 , 2 , 3 .
Kroki do przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu – od palców a kroki boczne – na podeszwach.

Walc wiedeński – taniec towarzyski, szybsza odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok. 180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz pierwszy został wykonany w 1815, podczas Kongresu Wiedeńskiego. Walc wiedeński należy do światowego programu tanecznego i jako taki jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego.
Ojcem chrzestnym poprzez swoją udaną muzykę był Johann Straus. Dzięki niemu zapoczątkowany został rozwój tańca towarzyskiego w Europie. Walc był przez wiele lat królem tańców salonowych, przedmiotem marzeń panien na wydaniu, źródłem upojeń starszego pokolenia. Do dziś chętnie tańczony, chociaż na turniejach w Anglii czasami pomijany.

FOXTROT

Tempo: 30-32 taktów na minutę, co przy takcie 4/4 daje 120 BPM (4 razy 30).
Takt: 4/4

Słowo Foxtrot oznacza krok lisa – pochodzi od nazwiska aktora Harry’ego Foksa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące.
Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany “najtrudniejszym spacerem świata”. METRUM 4/4
Odmiany fokstrota to: Slow-fox , Quickstep i Marsz-Fox.
Foxtrot to angielskie określenie oznaczające krok lisa. Bardzo modny na początku naszego wieku, prawdziwie dowolny, nie mający ustalonych reguł. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. Gdy aktor Harry Fox wprowadził w swoim zespole kroki kłusujące, a nauczyciele go wygładzili, zyskał swój styl i charakter. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. W 1914 roku amerykański związek nauczycieli tańca ustalił pierwsze zasady tańczenia foxtrota, wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Taniec ten w dalszym ciągu był rozwijany przez angielskich nauczycieli tańca, którzy wzbogacili fokstrota o kroki boczne i określili rytm tych kroków: wolno, wolno, szybko, szybko.
Taniec ten odróżnia chłopca od mężczyzny. Obserwując tancerzy odnosi się wrażenie gładkości i pewności ruchu. Tak jak walc angielski jest typowym tańcem angielskim i oceniany jako najtrudniejszy taniec standardowy, chociaż bazuje na podstawowych figurach chodzenia, być może dlatego, że charakterem swym symbolizuje parę małżeńską po wielu szczęśliwie przeżytych latach.

QUICKSTEP

Tempo: 48 – 52 takty na minutę
Takt: 4/4
Cztery uderzenia w takcie, z których pierwsze i trzecie są akcentowane. Krok wolny przypada na dwa uderzenia a krok szybki – na jedno.
Rozliczenie rytmiczne: Wolny , Wolny , Szybki , Szybki
W W S S
Kroki do przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu – od palców a kroki boczne – na podeszwach.

Quickstep – to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii, w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą foxtrota. Podobnie jak foxtrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie 48-50 taktów/min, quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2 do 8 kroków w takcie, średnio 4).
Charakterystyczną cechą quickstepa są podskoki, sprawiające wrażenie, jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu oraz kicki (czyli wykopy nogami a powietrze). Choć w zasadzie nie wykonuje się podskoków, to szybkie tempo tańca sprawia, przy krokach tańczonych w tempie 8/takt (czyli rozliczanych jako quick-and-quick) tancerze samoistnie wznoszą się w powietrze. Quickstep jest tańcem, który porwie Cię na parkiet nie jeden raz w czasie każdego tanecznego spotkania towarzyskiego. Jest to radosny, wesoły taniec, którym łatwo poruszać się po parkiecie. Historycznie Quickstep wziął początek z dwóch tańców Bostona i One-Stepa, które pojawiły się w salach tanecznych Ameryki u schyłku dziewiętnastego wieku wraz z nastaniem muzyki ragtime i jazz. Ta ekscytująca, nowa muzyka miała zasadniczy wpływ na styl tańca towarzyskiego. Tancerze przestali się interesować tańcami opartymi na pięciu podstawowych pozycjach z baletu klasycznego, gdzie każdy tańczył tę samą sekwencję a zwrócili się ku tym tańcom, które oparte były na normalnym kroku spacerowym. Charakterystyczne figury quickstepa, to np. Progressive Chasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), Woodpecker (z kickami) oraz Rocket (oba efekty na raz).

CHA – CHA

Tempo: 30 – 32 takty na minutę
Takt: 4/4
Cztery uderzenia w takcie. Czwarte uderzenie rozdzielone jest na dwie części, którym odpowiadają kroki szybkie.
Rozliczenie rytmiczne: wolny, wolny, wolny, szybki, szybki

Cha-cha cha-cha-cha – to najmłodszy kubański, latynoamerykański taniec towarzyski wywodzący się z rumby i mambo. Śmiała, wesoła i beztroska Cha- Cha jest tańcem dla wszystkich. Nie tak bardzo intymna jak Tango czy Rumba, jest jednocześnie jednym z łatwiejszych tańców do nauczenia się. Początkujący, zarówno mężczyzna jak i kobieta, nie będą mieli kłopotów z jej łacińskim rytmem, ponieważ wyraźnie zaznaczone uderzenia można łatwo rozliczyć z muzyką. Była ona zawsze lubiana wśród tancerzy towarzyskich na całym świecie. Forma taneczna cha-chy została ustalona dopiero w 1953. Wiele osób uczy się tego tańca. Ma on umiarkowanie szybkie tempo.
Taniec cha-chy opiera się na kroku chassis czyli kroku w formacie odstaw-dostaw-odstaw. Do tyłu są wykonywane kroki chasse tzw. back locki a w przód lock stepy. W cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi aby wyglądało to efektownie. Cha-chę akcentujemy na 1 i 3 miarę taktową. W kroku podstawowym schematem rytmicznym cha-chy jest grupa: ćwierćnuta, ćwierćnuta, dwie ósemki, ćwierćnuta (raz-dwa-trzy-cha-cha). W bardziej zaawansowanych figurach (ronda, timestepy) kroki wolne (ćwierćnuty) i szybkie (ósemki) mogą występować w rozmaitych połączeniach. Przeważnie kroki wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo zbliżona do techniki rumby. Główną zasadą techniczną są tzw. „przeprosty”, figury polegające na wyprostowywaniu kolan na ,,raz” oraz w figurze „lockstep” Również wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. W cha-chy także charakterystyczne są kokieteryjne ruchy, choć nie aż tak bardzo, jak w rumbie, bo ze względu na szybsze tempo jest na to mniej czasu.

SAMBA

Tempo: 50 – 52 takty na minutę
Takt: 2/4
Dwa uderzenia w takcie, z których każde rozdzielone jest na dwie części. W efekcie słyszymy cztery uderzenia
– pierwsze i trzecie są akcentowane. Krok wolny przypada na dwa słyszane uderzenia a krok szybki – na jedno.
Krokom towarzyszy pulsacja ciała wywoływana zginaniem i prostowaniem kolan.
Rozliczenie rytmiczne : Szybki , Szybki , Wolny 1 i 2
W Sambie nałożone są na siebie dwa rytmy: rytm synkopowany (ósemka z kropką, szesnastka i ćwierćnuta), rozliczany jako na “raz-e-dwa” oraz rytm składający się z czterech ósemek, rozliczny jako “raz-i-dwa-i”.

Samba – to taniec brazylijski. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca “w kółko” afrykańskich murzynów ze szczepu Bantu, bowiem samba turniejowa tańczona jest “po kole”. Obecnie także jeden z tańców towarzyskich, wchodzący w zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cha-cha, paso doble i jive’a.
Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich, figury podstawowe można tańczyć w trzymaniu zamkniętym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera mniej więcej na wysokości ich wzroku, lewa ręka partnerki leży luźno na prawym barku partnera, prawa dłoń partnera na lewej łopatce partnerki) lub w trzymaniu otwartym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera na wysokości bioder, lewa ręka partnerki oraz prawa dłoń partnera odprowadzone naturalnie do boku na wysokości barku).
Jednak poza rzadko tańczonymi figurami podstawowymi, samba ma charakter progresywny – tańcząca para szybko przemieszcza się po całym parkiecie. Samba zwana jest tańcem kochanków. Jest tam bardzo dużo ruchów intymnych, wyrażających uczucia. Ruch samby przypomina falowanie partnerów. W wielu figurach partnerzy kolejno obiegają się dookoła, jakby starając się przechytrzyć nawzajem i wyprzedzić w drodze do mety. Tańczenie samby może też przypominać bieganie po rozżarzonych węglach, na których trzeba jak najkrócej stawać, by się nie poparzyć. Natomiast w niektórych figurach, np. w Bota Fogos, stopy wykonują ruch, niczym grabie, lub nogi ptaka, zgrabiając znalezione skarby.
By zwiększyć dynamikę i progresję tańca, ciało jest utrzymywane nad przednią częścią stóp. Charakterystyczny falujący ruch w sambie w znacznej mierze wypływa z pracy przepony polegającej na wypychaniu do przodu bioder i potem ich powrocie do tyłu. Samba i Brazylia są nierozłączne jak dym i ogień, grzmot i błyskawica, noc i dzień. Samba jest integralną częścią brazylijskiej kultury – jest to muzyka i taniec narodu. Karnawał i Samba to jeszcze jedno połączenie słów uosabiające nastrój, jaki rozpala ta muzyka w sercach ludzi z Brazylii. Każdego roku w lutym, przez pięć nocy i pięć dni, normalne życie w Rio de Janeiro zamiera – jest to czas Karnawału.

RUMBA

Tempo: 24 – 26 taktów na minutę
Takt: 4/4
Cztery uderzenia w takcie, którym odpowiadają cztery ruchy, ale tylko trzy kroki. Podczas pierwszego uderzenia nie wykonujemy kroku lecz silnie obciążamy nogę, na której stoimy, wysuwając biodro do boku.
Rozliczenie rytmiczne: obciążyć , krok , krok, krok 1 2 3 4. Wszystkie kroki stawiamy na podeszwach.

Rumba – nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich. Rumba rozliczana jest na “raz, dwa, trzy, cztery”. Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach.
Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).
Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika, której można sie nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość. “Bohaterką” tego tańca jest kobieta, emanująca erotyzmem, który przenika każdy jej ruch, to na niej skupia się nasza uwaga. Rumba to przepełniony erotyzmem miłosny taniec, pełen zmysłów gestów i wężowych ruchów całego ciała. Dobrze zatańczona rumba to wręcz mini przedstawienie teatralne. Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę, to patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, wzrokiem szuka innego, aby wzbudzić zazdrość partnera, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować. Kobieta, która tańczy rumbę, jest odważna i zmysłowa – i to właśnie powinien podkreślać strój.

PASO DOBLE

Tempo: 58-62 takty na minutę
Takt: 2/4
Każdemu uderzeniu w takcie odpowiada jeden krok. Figury podstawowe trwają dwa lub cztery takty.
Rozliczenie rytmiczne : 1, 2, 1, 2 – praktycznie : 1 , 2 , 3 , 4
Kroki do przodu stawiamy od pięty , kroki do tyłu od palców a kroki boczne – na podeszwach. Niektóre figury rozpoczynamy mocnym krokiem w miejscu – tzw. Appel.

Paso doble – (hiszp. podwójny krok) to hiszpański taniec. Paso Doble to hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki byków – corridę. Partner występuje w roli toreadora (torero), który trzyma partnerkę zastępującą czerwone sukno (capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka.

Sam taniec składa się z trzech części:
– wejście na arenę,
– obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
– parada po zakończeniu walki.
Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Typowe tempo: 60 taktów/min. Bardzo widowiskowy taniec, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Efektowne zatańczenie Paso doble wymaga od tancerzy dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Paso doble to jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii, ponieważ poszczególne części tańca mają ściśle określoną liczbę taktów. Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki.

JIVE

Tempo: 36 – 44 takty na minutę
Takt: 4/4
Cztery uderzenia w takcie, z których pierwsze i trzecie rozdzielone są na dwie części – odpowiadają im kroki szybkie. w Chasse stanowiącym obok Rock elementy Kroku Podstawowego. Krok Podstawowy, jak i większość figur trwa półtora taktu, co ma odbicie w rozliczeniu rytmicznym.
Rozliczenie rytmiczne: Rock Chasse Chasse
Wolny Wolny Szybki Szybki Wolny Szybki Szybki Wolny
Wszystkie kroki stawiamy na podeszwach rozluźniając kolana.

Jive – to taniec towarzyski, powstały w Ameryce po 1910.
Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug (ang. jitter – mieć tremę, podskakiwać nerwowo; bug owad, pluskwa), w 1940, jego odmianą jest boogie-woogie. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet. Kroku podstawowym występuje synkopowany rytm (raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystycznymi cechami jive’a są szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive’a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący, pokazujący przede wszystkim sprawność i kondycję partnera.

POLKA

Polka
(cz. pulka – półkole, półkrok) – czeski taniec ludowy, w metrum 2/4, w szybkim tempie.
Powstała około 1822, zyskała popularność na całym świecie, szczególnie w Polsce, Niemczech i we Włoszech. Obok walca była bardzo popularnym tańcem towarzyskim w XIX w.
Nazwa pochodzi od czeskiego słowa „půlka”, oznaczającego „połowę”. Po powstaniu listopadowym zmieniono ją na Polkę na cześć Polaków lub na cześć polskiej śpiewaczki Esmeraldy.

SALSA

Tempo: 52 – 64 takty na minutę
Takt: 2/4
Dwa uderzenia w takcie, z których każde rozdzielone jest na dwie części. Słyszymy cztery uderzenia, z których trzem pierwszym odpowiadają trzy kroki a czwartemu – dotknięcie stopą parkietu – tzw Tap.
Rozliczenie rytmiczne: 1, 2, 3, 4
Wszystkie kroki stawiamy na podeszwach.

Salsa to słowo po hiszpańsku oznaczające sos lub smak, sugerujący pikantne i aromatyczne doznania, co w przypadku tańca można potraktować nazwą stylu, lub faktu, że salsa jest tańcem łączącym elementy różnych gatunków muzycznych i kroki wielu innych tańców.
Salsa w muzyce narodziła się w latach 1940–1970 z fuzji rytmów afrokubańskich i karaibskich pod dużym wpływem jazzu. Rozwijała się zarówno na Kubie, w Portoryko, Nowym Jorku, jak i innych krajach latynoskich regionu Karaibów. Początkowo salsą nazywano wiele rozmaitych stylów muzycznych (Guajira, Mambo, Cha-cha, Son Montuno, Changui, Charanga).
Salsa czerpie z wielu różnych stylów i w rozmaitych miejscach rozwijała się pod różnymi wpływami. Duże zróżnicowanie spowodowało wyodrębnienie tak zwanych stylów salsy. Style te różnią się krokiem podstawowym, rytmicznym umiejscowieniem kroków (np. taniec na 1 lub 2) w muzyce, geometrią tańca (taniec po kole lub w linii), sposobem prowadzenia partnerki, ilością elementów akrobatycznych w tańcu, istnieniem bądź brakiem elementów solowych. Salsa na Kubie powstała jako połączenie tańca son z kubańską rumbą. Salsa w Portoryko rozwinęła się pod wpływem lokalnych tańców. Do Stanów Zjednoczonych zaś została przyniesiona przez imigrantów z regionu Karaibów (w większości z Portoryko).
Salsa jest w odróżnieniu od większości tańców towarzyskich tańczona w miejscu. Oznacza to tyle, że tańcząca para nie przemieszcza się zbyt wiele po parkiecie, a obroty wykonywane są w miejscu.

BACHATA

Taniec ten pochodzi z Dominikany. Towarzyszy mu muzyka romantyczna i rytmiczna, która jest rozpoznawalna dzięki charakterystycznym partiom granym na gitarze. Bachata obecnie podbija cały region karaibski i jest znana również w Hiszpanii dzięki dominikańskim emigrantom, którzy tańczą ją w barach oprócz Merengue. Na początku lat 20-tych XX wieku termin „Bachata” oznaczał spotkanie towarzyskie wypełnione hulankami, którym towarzyszyły różnego rodzaju muzyka i popularne tańce. Etymologicznie słowo Bachata jest synonimem imprezy, hulanki, swawoli. Bachatą określało się powszechnie przyjęcie wyprawiane na patio w cieniu ulicznego drzewa. Ze wzmianek pochodzących z lat 1922-24 można wywnioskować, że Bachata była mieszanką towarzysko – muzyczną przepełnioną różną muzyką, tańcem, przygodami miłosnymi, przyjaźniami, alkoholem, itp., z której to mieszanki narodził się gatunek muzyczny.Bachatę tańczyli głównie mieszkańcy przedmieści i regionów rolniczych. Na wsi tańczono ją w cieniu drzew, a w miastach – w parku lub na patio. W ten sposób Bachata powoli się rozpowszechniała.

Zasadnicza linia tematyczna piosenek od początku była w stylu tragiczno – melancholijnym, opowiadająca o zdradzie w miłości, pogardzie, wspomnieniach, przeszkodach w uzyskaniu szczęścia, nierówności społecznej, czyli piosenki miały tekst narracyjny z frazami zawierającymi często podwójne znaczenie. Z tego powodu od początku Bachata miała wielu zwolenników w środowisku pomocy domowych, niewykwalifikowanych robotników, rolników.

MERENGUE

Tempo: 54 – 62 takty na minutę
Takt: 2/4
Dwa uderzenia w takcie, którym odpowiadają dwa kroki.
Krokom towarzyszy wychylanie bioder w kierunku przeciwnym niż wysuwana noga.
Podstawowe figury zbudowane są z czterech lub ośmiu kroków.
Rozliczenie rytmiczne: 1, 2, 3, 4
Wszystkie kroki stawiamy na podeszwach.

Merengue – rodzaj żywej, radosnej muzyki i tańca, który ma swoje korzenie na Dominikanie. W dosłownym tłumaczeniu z języka hiszpańskiego merengue znaczy tyle co “ubite jajko”. Nie jest do końca jasne, dlaczego właśnie tak zaczęto nazywać Dominikanę. Muzykę wykreował w latach 20. XX w. Ñico Lora, a wypromował Rafael Trujillo, prezydent Dominikany w latach 30, kiedy to Merenga stała się narodową muzyką i narodowym tańcem.

MAMBO

Tempo: 48 – 54 takty na minutę
Takt: 2/4
Dwa uderzenia w takcie, z których każde rozdzielone jest na dwie części. Słyszymy cztery uderzenia, z których pierwsze i trzecie są akcentowane. Krok wolny przypada na dwa słyszane uderzenia a krok szybki – na jedno. Krokom towarzyszy wychylanie bioder.
Rozliczenie rytmiczne: Szybki Szybki Wolny 1 i 2
Wszystkie kroki stawiamy na podeszwach .
Mambo – taniec towarzyski pochodzący z Kuby, w metrum parzystym. Ukształtował się w latach 30-tych XX wieku. To fuzja swingu i muzyki kubańskiej stworzyła rytm, który był początkiem mambo. Szczyty popularności tego tańca to lata 40 oraz część lat 50 ubiegłego stulecia. Potem cha-cha wyparła ten taniec z salonów i stracił on popularność.
Obecnie mambo znowu zyskuje sobie zwolenników dzięki takim filmom, jak Dirty Dancing czy Dirty Dancing 2 („Havana Nights”).
Aktualnie pod nazwą “mambo” rozumie się przede wszystkim salsę w stylu New York (tzw. “Mambo on 2”).

TANGO ARGENTINO

Tanga nigdy nie tańczysz sam, dlatego tańcząc – jesteś szczęśliwy.
Nowa epoka tanga argentyńskiego, to przełom lat 1980/90. Nagle pod wpływem fascynacji muzyką poważną Astora Piazzoli, który sięgnął po rodzime rytmy Argentyny i instrumentarium tangowe: gitarę i bandoneon ( mały poręczny akordeon) odrodziła się potrzeba powrotu do starego tańca w nowocześniejszej oprawie. Dzisiaj przywołuje się także starsze formy tanga argentyńskiego, które dały początek późniejszym tańcom: tango cangenge, milonga, walc kreolski, tango nuevo – każde z nich posiada własną rytmikę i charakter, ale należ ą do jednej wspólnej rodziny. Tango, to nie tylko muzyka, ale i pieśń. Ci, co znają język hiszpański rozumieją, że teksty zawsze dotyczą dramatycznych życiowych problemów: zazdrosne kobiety pałające żądzą zemsty na mężczyźnie, który je porzucił lub zdradził, skowyczący z bólu mężczyźni po utracie kochanki, a więc: miłość, nienawiść, pasja, szaleństwo i tęsknota, to dominujące uczucia w poezji tanga. Pieśni mówią o utraconych nadziejach, złamanym życiu i trudnej egzystencji. Gdy się tańczy tango sposób odczuwania emocji jest niezwykle intensywny. Partnerka silnie przytrzymuje partnera, jakby chciała go zatrzymać za wszelką cenę blisko siebie. Kontakt jest tak bliski, że dwa ciała zdają się oddychać jednym tempem i rytmem, jakby się zrosły w całość osadzoną na czterech swobodnych nogach, z których każda może poruszać się niezależnie od pozostałych. Siłą tanga jest to, że przekształca codzienne egzystencjalne problemy w czystą energię życia i radości.